مقدمه

دعا، باران رحمت  الهی را به کشتزار خشکیده جان آوردن و طراوت و سرسبزی در آن ایجاد کردن است، دعا به خدای نزدیک نزدیک تر شدن و با مهربانی که فاصله اش از رگ گردن به انسان کمتر  است آشتی کردن و حرف زدن است.

دعا نه تنها جزءِ  عبادات است بلکه در روایت به مغز عبادات تعبیر شده و گفته شده است: الدُعا مخُ العِباده[1]

دعا آب حیاتی است که گرد و غبار غفلت را از چهره ظاهری و باطنی انسان می زداید ، دعا آسان ترین و ارزان ترین طریقه ملاقات با محبوب و عشق بازی با معشوق است

آری دعا بهترین راه برای تربیت و پرورش روح وعالی ترین طریقه رهائی از یأس و ناامیدی و برترین روش برای ایجاد روحی با طراوت و مجرب ترین شیوه تسّلی خاطر در مصائب وشدائد است .

دعاها چون از زبان معصومان است و آنان خدا را به خوبی شناخته اند حال و هوای لذّت بخش و سرمست کننده ای به انسان می بخشد.

فرهنگ دعا را نیز آنان به ما آموخته اند که از بزرگ ،خواسته بزرگ بخواهیم.

دعاهای ایام هفته که می توان آن را برنامه روزانه به حساب آورد،ارتباط زیبائی بین عابد و معبود و بلکه بین عاشق و معشوق است

این دعاها به دلیل اینکه از زبان سید الساجدین امام زین العابدین g است از ویژگی خاصی بر خوردار است و محتوای آن اموزنده و جمله جمله آنها زندگی بخش است.

در این ادعیه درس توحید ، توکل ،توسل و استغفار نهفته است و برای هر روزی چند قلم در خواست بلند و عمیق در آن آمده است.

به امید موفقیت در قرائت از جانب ما

 و مرحمت در اجابت از سوی او

سید حسن موسوی خراسانی

 رمضان المبارک 1434

[1] . بحار الانوار جلد90صفحه302

نسخه pdf کتاب  ey doa az to2